Dit is wellicht een modeverschijnsel. Bij het afsluiten van een training vraagt een trainer tegenwoordig vaak : “Zeg eens, beste deelnemer, welk woord zou je gebruiken om deze dag te beschrijven. Een enkel woord.” Niemand slaagt erin om met een enkel woord op de proppen te komen. Vaak is het eerder een monoloog, vooral vanwege zij die door een aspect van de materie in het hart geraakt zijn.
Om dag 2 van ons lerend netwerk strategisch VTO te beschrijven, een woord en dan een monoloog. Ook een uit het hart.
Warmbad. Een warm bad omdat het deugd doet om met professionele lotgenoten rond de tafel te zitten en over professionele kwesties te praten. We geven elkaar raad. De ‘raadkrijger’ heeft een aha-erlebnis en kan hiermee aan de slag. Ok we staan er niet alleen voor. We voelen ons gesteund voor een volgende stap.
Kan ik met de info van dag 2 aan de slag. Zeker. Mijn werkpunt. Om van al die losse flodders die ik lanceer – en echt ik doe mijn hartstikke best – om daar een geheel van te maken. De magische formule is visie. Wat is mijn visie voor het komende werkjaar, welke strategie ga ik kiezen en welke acties.
Het viel me op dag 2 op, hoe goed ik ben in het raad geven over concrete acties. Zeggen hoe ik het gedaan heb. En dan kom ik wellicht ook belerend over. Sorry sorry. Maar mijn inbreng overlopend, moet ik tot de conclusie komen dat ik het niet heb gehad over mijn visie en strategie. Waarschijnlijk omdat die wel in mijn hoofd zit, maar nog niet leeft in de realiteit en nog niet concreet op papier staat. Werk aan de winkel dus.
Iemand vertelde me ooit hoe ze haar training plan opmaakte op 3 fronten. Operationeel, tactisch en strategisch, elk met hun eigen tijdsdimensie. Waarlijk dwingt je dat om het hier- en-nu van de concrete acties te overstijgen.
En dat brengt me op een tweede inzicht na dag 2. En vergeef me, nu wordt het misschien wat zweverig. Gelukkig zij de VTO verantwoordelijke met een CEO of een HR directeur (lid van het directie comité) die strategische organisatieontwikkeling op de kaart wil zetten en het steunt. Als je die niet hebt, dan is het soms een gevecht.
Ik merk het ook aan mezelf. Soms geloof ik in de strategische waarde van opleiding en ontwikkeling. En soms ook niet. De weerstand en de kritiek die je krijgt is vaak groot en dan is het moeilijk om in je product/dienst te geloven. Vooral in tijden waarin budgetten voor ‘ zaken die er minder toe doen’ geschrapt worden. Het lot van het trainingsbudget. Zo ook de pijnlijke vraag ‘Wat doe je daar eigenlijk in de cel VTO ? Kan toch niet zo moeilijk zijn om een cursuske te organiseren’.
Maar ik geloof er wel in, hoe we met opleiding en ontwikkeling kunnen bijdragen tot het verbeteren van het werkklimaat van de werknemer.
En dan komen er dingen op je pad die je sterken in je geloof. Een paar dagen geleden werd ik van mijn sokken geblazen door 2 presentaties. De eerste : een presentatie van Frank Van Massenhove die het nieuwe werken geïntroduceerd heeft bij het FOD sociale zekerheid. Je vindt vast wat info op het wereldwijdeweb of op slideshare.net. De tweede : een TED talk van Rob Chapman over people centric leadership. http://www.youtube.com/watch?v=njn-lIEv1LU Ga dat echt zien.
Met VTO kunnen we bijdragen tot het creëren van een nieuwe of betere cultuur. En daar blijf ik in geloven. Voila ik heb al een deel van mijn visie, niet ? Ik ga er nu verder aan werken. Ga die een beetje minder wollig maken. Of is het juist vanuit de passie en emotie dat een visie moet groeien en wordt een visie zielloos als je de passie eruit snijdt ?
circleview 